O reflexo da contemporaneidade a través da análise de Cero de Oriana Méndez.

Hai uns días estiven a ollar Cero (2011), un libro que pertence á obra poética da escritora Oriana Méndez (Vigo, 1984). Por unha banda, a verdade é que tiven especialmente interese en elixir esta autora simplemente polo feito de ser a filla de Xosé Luis Méndez Ferrín, escritor moi representativo na literatura galega contemporánea. Por outra banda, non teño familiaridade coa poesía de Oriana Méndez, xa que é unha escritora moi actual que leva pouco máis de dez anos publicando. A seguir, amósovos un dos poemas que máis me gustaron desta obra, na que todo o que parece estar destruído volta a nacer ou a comezar desde cero, tal e como indica o título.

A NARCOLEPSIA regresa

calquera pequeno desaxuste provoca que te observe

no día da túa evanescencia

O teu peso arde

pero a humidade desfai os teus órganos

ti brotando dos fungos

a humidade expandíndose

verde

e no profundo dos osos: sombra

entre a túa pupila e aquí

acomódase o veo da historia

desapareces bifurcando o teu propio núcleo

gardando un tesouro de crucifixión na boca

el levarate as illas

trazas as illas

concibes as illas

a túa chegada a elas trascenderá os límites

pero atravesándoos perderás o xuízo

Cara a onde navegas non hai frío

non hai xuízo

o camiño que emprendes é unha marea

Serás coral negro latexando recén nacida

haberá auga salitre auga coma desertos

dimensións infinitas das que serás deusa xusta

epiderme adolescente no teu regreso á médula

espléndida

Respirando dentro: tigre loba íbice

Fecundo será o recordo

da luz sobre a terra

Memoria do mundo

para o eterno movemento das augas

entre este resto

e o teu nome

Se comentamos brevemente o contido sobre o que versa este poema, diremos que a autora está a recordar nel a unha figura feminina que posíbelmente faleceu. Para iso emprega elementos naturais como os "fungos" (6), "a humidade" (7) ou a cor "verde" (8) tratando de crear unha antítese a morte e a vida, esta última representada pola natureza. O paso da vida á morte é exemplificado mediante a súa desaparición "desapareces bifurcando o teu propio núcleo" (12) e a súa chegada a algún lugar onde non existe ningún perigo como son as illas: "a túa chegada a elas trascenderá os límites" (17). Despois da morte, a autora cre que todo volve a comezar de novo e que existe unha reencarnación, por iso é que fala dunha "recén nacida" (22) que aparece nun lugar novo como son as illas e que califica como un lugar que lle transmitirá seguridade "cara a onde navegas non hai frío" (19). Mais o motivo do renacer e do rexurdir sobre o que Oriana Méndez trata de reflexionar, aparece en moitos outros poemas de Cero.